plotcombinatie

De titel geeft het al een beetje weg: Hard-boiled Wonderland and the End of the World bestaat uit twee delen. Niet een eerste helft en een tweede helft, maar twee verhaallijnen, die consequent om het hoofdstuk aan de beurt komen en die net zo vreemd zijn als de titel doet vermoeden.

Alle oneven hoofdstukken gaan over een man in het hedendaagse Japan. Of in elk geval, het lijkt op hedendaags Japan, alleen is er een ‘data-oorlog’ aan de gang. Wat dat inhoudt, of om wat voor data het eigenlijk gaat, wordt nauwelijks uitgelegd. Het enige dat duidelijk wordt is dat de hoofdpersoon werkt voor the System – de overheid – en dat zijn baan bestaat uit het coderen van data, zodat een andere organisatie – de Semiotecs – die niet kan ontcijferen. Klinkt nogal vergezocht, zeker als er even later een oude professor wordt geïntroduceerd die gedachten kan lezen door met een stemvork tegen schedels aan te slaan.

De even hoofdstukken lijken, behalve misschien het karakter van de hoofdpersoon, in niets op de oneven. Een man wordt binnengebracht in een dorpje met een hoge muur eromheen. Buiten de muur is er bos, verder niets. Naast huizen, een rivier en wat mensen wordt het dorp bevolkt door harige beesten, die overdag binnen de muren grazen, en ’s avonds door de sterkste man van het dorp – de Gatekeeper – naar buiten worden gelaten. Diezelfde poortwachter neemt de hoofdpersoon zodra hij het dorp binnenkomt zijn schaduw af. Niet minder bizar dan de vorige plot, en helemaal vreemd als je afwisselend de ene en de andere verhaallijn leest.

Toch zijn ze allebei zo spannend, dat het  aan het eind van elk hoofdstuk jammer is dat het niet verder gaat. Allebei de plots hebben die Murakami-achtige vaagheid, waarin wel regels en natuurwetten gelden, maar net even andere dan die van de buitenwereld. En natuurlijk worden er naar het einde toe steeds meer dingen duidelijk en lossen de twee verhalen zichzelf op. Die oplossing maakt het boek tot een goed boek: het is zo slim in elkaar gezet, dat je als lezer uiteindelijk helemaal tevreden bent, maar toch eigenlijk niet zeker weet wat er gebeurd is. Volgens mij is dat precies wat je als schrijver met een einde wilt bereiken.